Utrecht

Het is lang geleden dat ik bij een raamprostituee geweest ben. Ik heb zo'n periode gehad welke anderen wellicht wel herkennen, alle 'soorten' meisjes uitproberen achter het raam, blond, zwart, latina, jong, ervaren, Indisch etc. Eigelijk slechts zelden een goede ervaring gehad. Het principe van raamprostitutie ligt mij eigenlijk helemaal niet. Zij wil vaak zo snel mogelijk van je af zijn. Als iemand een uitzondering weet van een raamprostituee in Amsterdam die wel van sex houd dan graag reageren!

Echter, daar wil ik het nu niet over hebben. Ik was in Utrecht en ik verveelde me, op weg naar huis reed ik nog even langs die woonboten. Gelijk onderaan de afslag voor de benzinepomp zag ik een mooi Nederlands meisje. Claudia noemde zij zichzelf, 19 jaar, nogal lang 1.80 Blank, blond mooi figuur, kleine borsten. De ervaring was weer eens een grote teleurstelling, Claudia hield haar hand continu op het condoom en voorkwam zodoende dat ik lekker in haar kon stoten. Na drie minuten meldde zij dat ik wel een beetje op moest schieten omdat zij 'maar 10 minuten doet'. Ik besloot maar snel klaar te komen en deze teleurstelling snel te vergeten. Niet alleen in de hele ervaring maar vooral in mijzelf was ik teleurgesteld.

Hoe kon ik toch denken dat het wel de moeite waard zou kunnen zijn? Claudia vertelde nog dat gisteren haar ruit was ingegooid door een Marokkaan. Zij zei 'ik doe het niet met buitenlanders, Turken, Marokkanen en zwarten'. Ik ging hier maar niet op in.

Op de weg naar huis was ik snel over de teleurstelling heen, ik vond het eigelijk wel mijn 'verdiende loon' moest ik maar niet zo stom zijn. Wellicht is dit ook een manier waarop die meisjes hun klanten 'terugpakken' om iets van die eigenwaarde weer terug te nemen. Ik moest nog wel denken aan die Marokkaan. Een blauwtje lopen bij de hoeren moest toch wel een behoorlijk vernederende ervaring zijn. Ik had medelijden met hem maar ook met haar. Wat een kut beroep, wat een trieste situatie voor dat meisje, ik wou dat ik al haar problemen kon oplossen, ik ga nooit meer.

Jeroen