Nu komt een van mijn meest vernederende ervaringen in mijn leven. Het is drie uur 's-nachts. Ik rijd door de tippelzone in Rotterdam. Het parkeerterreintje aan de Keileweg, weggemoffeld tussen de havenbedrijven en omgeven door ijzeren hekken en een poort die pas na kantoortijd opengaat omdat hier overdag gewoon mensen moeten werken.

V

olgens mij is dit een van de eerste keren dat de overheid zich actief met prostitutie heeft bemoeid. Het is een door de gemeente aangelegd terreintje met roodverlichte afdakjes waar de meisjes staan. Als de keuze gemaakt is kun je het meisje in laten stappen. Tien meter verder, direct achter het afdakje zijn de afwerkplekken, parkeerhaventjes met tussenschotjes. De hele opzet is eigenlijk te vreselijk voor woorden. Alleen de naam afwerkplek al doet bij mij alle lust verdwijnen. De meeste meisjes zijn verslaafden, zoals bij alle tippelzones. Ook zitten er een aantal transsexuelen bij. Ze hebben een eigen hoekje geclaimd op het terreintje maar ze zijn sowieso van afstand te herkennen aan hun luxere kleding en omdat ze meer vlees hebben dan de doorsnee hero�nehoer (2 betekenissen..).

Ik rijd er meestal alleen een keer langs uit nieuwsgierigheid. Op die bewuste nacht liep het even anders. Ik was al in Den Haag langs de raamstraten en de tippelzone gereden, had niets gevonden en was tamelijk opgewonden toen ik in Rotterdam aankwam. Nadat ik op het pleintje twee rondjes had gereden kwam ik op het parkeerhaventje net buiten het terrein een mij aardig uitziend meisje tegen. Het gebeurt wel vaker dat er net buiten de zone getippeld wordt, hoewel het eigenlijk niet mag van de politie. Maar die was nu nergens te zien. Ik draai mijn raampje open en we worden het eens. Ze stapt in en wil dat we naar een andere plek rijden.

Ik vond de toegewezen afwerkplek ook al niets en ik stem met haar in. We rijden een paar straten verder en ik parkeer op een vrij open, maar ook verlaten plekje aan de haven. Het lijkt me veilig genoeg en we beginnen met het gebruikelijke gestumper in een vrij kleine personenauto als de mijne. Achteraf was het me opgevallen dat ze mijn broek niet helemaal naar beneden wilde trekken, maar halverwege liet hangen. Ik moet zeggen dat ze me heerlijk verwende. Ik was toch wel even helemaal van de wereld van haar tong, maar ook ik laat me niet onbetuigd.

Na afloop donderde ze condoom en papieren zo de auto uit en ze vroeg me haar naar een bepaalde straat te brengen, niet ver uit de buurt. Het was me meteen duidelijk dat ze naar haar dealer wilde om deze nacht nog wat te gebruiken. Ik ben de beroerdste niet en ik volg haar aanwijzingen. Ze wordt wel wat zenuwachtig en op de hoek van de bewuste straat wil ze eruit. Als ik blijf wachten wil ze later weer mee terug naar de Keileweg. Ook dat doe ik nog, goedzak dat ik ben. Echter het duurt een minuut of vijf, tien, een kwartiertje en dan ben ik het zat en rijd weg. Pas als ik thuis ben heb ik het allemaal in de gaten. Er zit geen portemonnee meer in mijn achterzak. Godgloeiende... %@$&!!!

Het kwartje valt en ik heb er enorm de zeik in. En ik was nog wel zo aardig voor het kind. Ik rijd terug naar de Keileweg maar daar is ze natuurlijk niet meer. Niet met tweehonderdvijftig gulden op zak. En er zaten nog wel pasjes en dergelijke in. Ik moet aangifte doen, maar het bureau is dicht. De volgende ochtend drink ik de gifbeker dan helemaal leeg als ik aan de dienstdoende agent mijn vernederend verhaal moet doen. "Zullen we maar noteren dat u haar een lift gaf?". Weken lang heb ik er nog last van met het blokkeren van pasjes, nieuwe rekeningnummers en alle rompslomp daaromheen.

Kijk, achteraf kan ik het haar eigenlijk niet eens kwalijk nemen, ze is verslaafd en doet alles om aan geld voor haar verslaving te komen. Letterlijk alles dus en ik was daar helaas die avond de dupe van.

U bent gewaarschuwd.