Cabarete is een vakantieplaatsje aan het strand, niet ver van Sosua, Dominicaanse Republiek. Maria had ik in de eerste week van de vakantie al een keer opgemerkt in de plaatselijke openlucht discotheek aan het strand. En dat is op zich al vrij bijzonder. Ze is namelijk nog iets kleiner dan de al gemiddeld kleine dominicaanse vrouwen, was onopvallend gekleed en ze gedroeg zich uitermate bescheiden. Ze stond urenlang stilletjes naast een boom te kijken naar de dansvloer. En daar had ze dus al gezien dat ik graag dans en ze had ook al gezien dat ik verdere aanzoeken van de "meisjes" allemaal afwees.

Enfin, na een rondreis van een week kwamen we weer terug in Cabarete en nu raakten we wel aan de praat.  Ze wilde ook graag een paar centen verdienen ja, dus ze deed nog een poging, maar mijn antwoord verbaasde haar niet. En ze was er ook niet door uit het veld geslagen. De avond vorderde en we dansten en we dronken en we lachten en we praatten. En toen het tegen sluitingstijd liep wilde ze perse met me mee naar de kamer. Nee, zonder te betalen, ze wilde gewoon met me naar bed en was niet te vermurwen. Maar ja, dat ging niet want daar lag mijn vriend ondertussen al te slapen. "Dan kom je toch gewoon met mij mee",  "ja, maar waar woon je dan", "vlakbij Sosua", "maar ik heb echt geen geld", "dat weet ik, kom we gaan". Ze was niet te houden. Ik had mijn portemonee al laten zien, ik neem sowieso niet veel geld mee 's-avonds en door alle drank was er een flink gat in geslagen. Enfin, ik had ook wel zin in een avontuur en we verlaten de disco, gadegeslagen door een boom van een vent, die alle meisjes daar "beschermt" en daar ook betaald voor wil worden. Ze verwachtte dus een kleine ruzie met hem als ze de volgende keer daar weer zou komen. Hij geloofde duidelijk niet dat ik geen klant was.

We gingen met de guagua, een 8-persoons minibusje waar minimaal 20 mensen in wordt gepropt en waar de "insmijter" op de treeplank van de open deur met een hand aan de railing bungelend probeert de 21^e naar binnen te schreeuwen. Voor fl 1,50 wordt je ongeveer 15 km vervoerd. Tenminste dat is voor toeristen. Locals betalen de helft. Ze rijden dag en nacht continue over de hoofdwegen tussen de steden langs de kust heen en weer. Je hoeft dan ook nooit lang te wachten, tenzij ze echt vol zitten, dan heb je pech. Als je langs de kant van de weg staat en je hand omhoog steekt stopt ie. Het is verplicht om kinderen op je schoot te nemen. Als je er uit wilt geef je een schreeuw en betaalt aan de bijrijder. Het systeem werkt heel efficiënt. En als toerist kom je in bijzonder direct contact met de lokale bevolking.

Ook laat in de nacht bleek het nog behoorlijk druk. Er werd amper vreemd opgekeken dat er een blanke toerist meereed naar de typisch Dominicaanse wijk van Sosua: Charamicos. Aan de ene kant van het lokale strand, Sosua Beach, ligt El Batey, de toeristenwijk van Sosua met alle grote hotels, alle uitgaansgelegenheden, alle restaurants, bars etc. en ietsje verder langs het strand ook de luxe  All-inclusive resorts met hun eigen stranden. Aan de andere kant van Sosua Beach ligt Los Charamicos. Dat is de "arme wijk" voor de gewone Sosuaan. Geen luxe hotels, geen restaurants, geen toeristen, alleen maar een wirwar van sombere smalle straatjes, kleine (krot-)woninkjes. Niet echt de buurt om verkleed als toerist 's-avonds laat met filmcamera en gouden horloge onbezorgd rond te lopen.

Bij Charamicos bestelde ze een bromtaxi en voor weer een habbekrats werden we een kleine kilometer de wijk in getransporteerd door een wirwar van straatjes. Ik had al begrepen dat het bij haar thuis "niet goed uit zou komen". We stopten in het pikkedonker dan ook voor een onooglijk gebouwtje waar ik om de hoek even moest wachten, terwijl zij met de slaperige beheerder onderhandelde over de prijs. Dat scheelde in de prijs. Ik had ondertussen steeds benauwder naar mijn portemonnee gekeken. Door alle uitgaven was de bodem wel heel dichtbij en ik moest toch nog een keer terug ook. Ik liet het haar zien en onderstreepte nogmaals dat ik echt niets meer had voor haar.

Het was het soort one-night-stand-hotelletjes die je ook wel in zuidelijke landen tegenkomt, maar dan in de Dominicaanse stijl. Het "kamertje" bestond uit een vierkant boordkartonnen vertrekje van 2 x 2 meter, voor de helft gevuld met een bed. Er was een boordkartonnen deurtje, met bovenin een "venster" van kippegaas, die met een simpel haakje afgesloten kon worden. Geen water, geen toilet, geen handdoeken, niets. Voor zover ik kon zien waren er nog een 8-tal van dit soort hokjes. Gelukkig was het al zo laat dat er nergens activiteiten meer klonken, hoewel het geheel natuurlijk zo gehorig was als de pest. Enfin we hebben daar toch nog een uitermate genoeglijke nacht beleefd mag ik wel zeggen. Mijn vriendinnetje sliep dan ook nog als een roos toen ik de volgende ochtend vroeg vertrok. Ik weet dat ze haar "begeleider" van de disco nog moest betalen. Ik wist echter ook dat ik nog precies genoeg had voor de guagua terug naar het hotel. En verder had ik ook niets van waarde bij me. En zo kwam het dat ik uiteindelijk mijn, zeker voor Dominicaanse begrippen, heel luxe onderbroek bij haar heb achtergelaten. Ik had haar eigen horloge eraan vastgemaakt en het geheel aan de andere kant van haar kussen neergelegd, als cadeau voor als ze wakker werd, iets verder verwijderd van het open kippengaas dat mij iets te uitnodigend leek voor grijpgrage vingers.

En zo loopt er nu waarschijnlijk een trotse dominicaanse echtgenoot rond in een veel te grote Westerse Sloggi, die geen flauw idee heeft hoe dicht bij huis zijn vrouw eraan is gekomen.

Op de terugweg heb ik maar geen bromfietstaxi meer genomen, maar ben op goed geluk gaan lopen. Langs de hoofdweg vond ik al snel een groepje mede-forensen, die slechts heel even vreemd opkeek en toen ik terug was in Cabarete ben ik eerst uitgestapt en heb toen pas mijn allerlaatste geld gegeven. De bijrijder keek wel wat moeilijk en leek te willen protesteren dat ik de toeristenprijs moest betalen en niet de locals prijs maar slikte het toch maar in.