Bij de reactie van Gerda bedacht ik me opeens dat ik over het aspect "schaamte" en schaamtegevoel nog nauwelijks gesproken heb op deze website. En dat terwijl het bij mij met name in het begin van mijn "loopbaan als hoerenloper" wel degelijk een grote rol heeft gespeeld.


Wat mij bijstaat van de allereerste keer nadat ik "geweest was" is het allesoverheersende, benauwende, zelfs vernietigende gevoel dat er iets verschrikkelijks was gebeurd in mijn leven, een onomkeerbare gebeurtenis die de rest van mijn leven zou bepalen. Ik had het gevoel dat ik vanaf dat moment geen normaal liefdesleven meer zou kunnen leiden (en in zekere zin is dat ook gebeurd natuurlijk). Ik had iets verloren wat niet meer terug te vinden was. Mijn maagdelijkheid inderdaad, voorzover je daar bij mannen over kunt spreken. En mijn onschuld. Je ziet, ik had absoluut geen positieve gevoelens over mijn bezoek bij de meisjes van plezier en dat bleef zo na elk bezoek de eerste daaropvolgende jaren. Het spannende trok mij aan om telkens weer te gaan, maar na afloop was er telkens weer dat ongelooflijke neerslachtige schaamtegevoel. Toen ik ook normale relaties kreeg werd dat gevoel nog sterker. Ik bedroog niet alleen mezelf maar ook nog mijn vriendin.
Ik heb mezelf, na afloop, ook vele malen plechtig beloofd nooit meer te gaan en ik heb die belofte ook even zo vaak weer gebroken. Toen ik aan een van de vaste relaties in mijn leven mijn hobby had opgebiecht gaf dat wel enige verlichting in mijn schaamtegevoel. Het geheim werd nu immers gedeeld, er werd begrip getoond en de relatie was op dat moment prima. .
Ik heb toen zelfs vier jaar lang (!) mijn belofte waargemaakt. Maar ja, als de relatie wat verzandt of enigszins doodbloedt, dan kruipt het bloed toch weer waar het niet gaan kan.
De laatste jaren heb ik minder last van schaamte. Dat komt natuurlijk mede doordat ik bewust niet wil samenwonen of trouwen en "dus" alleen aan mezelf verantwoording schuldig ben. Ik heb ook niet het gevoel dat ik meisjes misbruik en verder heb ik ook moed geput uit een conference van Herman van Veen. Ook hij twijfelt daarin aan zichzelf, of hij wel een goed mens is en een goed karakter heeft. Hij somt dan een aantal activiteiten op waarmee hij zijn goede bedoelingen heeft willen bewijzen; "..padvinder, Unicef, etc.etc.", maar komt tot de volgende constatering: "Niets hielp, tot ik er uiteindelijk achter ben gekomen: ik ben slecht ... " en de slotconclusie:
"... maar sindsdien gaat het een stuk beter met me.".